کتاب هایی برای نخواندن

لی‌لی (خولیو کورتاسار*)  در مطبوعات و این طرف اون طرف خیلی به اسم این نویسنده و کتاب‌هاش برخورده بودم تا اینکه پارسال کتاب "امتحان نهایی" را نشر مرکز چاپ کرد. همین قدر می‌تونم بگم که ترجمه در حد فاجعه بود و با خوندن نصف کتاب هم نفهمیدم اصلاً این رمان درباره‌ی چی نوشته شده: کنار گذاشتم‌اش. اما زمستان 84 رمان تپل ِ "لی‌لی" با ترجمه بهمن (یا کیومرث؟) پارسای چاپ شد. این کتاب یک ویژگی منحصر به فرد داشت: ابتدای کتاب نوشته شده بود که این کتاب شامل دو داستانِ کاملاً از هم مجزاست. اولین داستان را می‌تونید با سیر طبیعی مطالعه تا انتهای فصل فلان (حدود 200 صفحه مانده به آخر کتاب)  بخونید. اما داستان دوم طبق ترتیبی که نویسنده در مقدمه آورده شده بود باید خونده می‌شد. مثلاً اول فصل 64 بعد فصل 4 سپس فصل 121 و به همین ترتیب. خوب این خودش هر کتاب‌خونی رو به ذوق میاره. اما این بار هم نتونستم کتاب رو تموم کنم. البته فکر نمی‌کنم مشکل آنچنان به ترجمه ربط داشته باشه. وقتی کتاب رو دستت می‌گیری قبل از این که فرصت کنی با فضا و شخصیت ها آشنا بشی مواجه میشی با انواع و اقسام اشارات و جزئیات که بخش زیادی‌اش برای من کاملاً گنگ و مسخره بود. حالا دیگه دقیقاً نمی‌دونم آیا مترجم بد ترجمه کرده یا رمان‌های کورتاسار اصلاً قابل ترجمه نیست، در هر صورت نتیجه یکیه.
+  نظر ناصر غیاثی عزیز در مورد ترجمه امتحان نهایی .

نان سال‌های جوانی (هانریش بل)  هانریش بل کتاب‌های زیادی داره و تقریباً همشون به فارسی ترجمه شده‌اند. البته اکثر ترجمه‌ها الان نایاب شده‌اند و یا دوباره با ترجمه جدید چاپ میشن. مثل عقاید یک دلقک که با ترجمه شریف لنکرانی موجود بود اما بعد از انقلاب نشر چشمه این کتاب رو با ترجمه‌ی محمد اسماعیل‌زاده چاپ کرد. کتاب نان سال‌های جوانی هم ترجمه اسماعیل‌زاده است و چاپ سوم. فضای کتاب فضای بعد از جنگِ و خیلی به کتاب "حتی یک کلمه هم نگفت" شباهت میده. به نظرم بیشتر مثل تمرینیِ برای نوشتن کتاب های بزرگترش مخصوصاً "عقاید یک دلقک". بنابراین اون پختگی و انسجام لازم رو نداره. برای من خیلی خسته کننده و کسالت‌بار بود و چندان توصیه‌اش نمی‌کنم. اگر در کتاب فروشی کتاب رو دیدید، نگاهی به صفحات آخر بیندازید، عکس‌های جالبی از بل در سنین مختلف چاپ کردن.

* یا کورتازار