یادم میاد زمانی با ژینا بحث می‌کردیم که طرز برخورد گلشیری با نویسنده‌‍‌های آماتور درست بوده یا نه. ژینا معتقد بود که این نوع برخورد ممکنه باعث دلسرد شدن اون فرد بشه و طرف کلاً نویسندگی رو بگذاره کنار. من ولی می‌گفتم در جامعه‌ای که هر کسی مادرزاد خودش رو نویسنده و شاعر می‌بینه، این نوع برخورد، بهترین و راه‌گشاترین عکس‌العمله. چیزی که باعث شد این رو بنویسم خوندن پستی از آقای قدوسی (یک لیوان چای داغ) بود که نوشته بودن:
   نخبگان تلخ و بی تعارف مثل تیزابی هستند که کپک کلی گویی و دهری مسلکی روی جامعه را می زداین دو طراوت می آوردند. هرچند طراوتش مثل لذت ناشی از آب تنی در آب سرد کمی دردآور باشد.
شما هم این حرف رو قبول دارید؟